Mindful interbellum

Ja, daar zit je dan met je 30 jaar meditatie ervaring, je ervaring als mindfulnesstrainer en dan ook nog gespecialiseerd in mindfulness op de werkvloer. Altijd prima met stress kunnen omgaan, lekker gebalanceerd tussen privé en werk, hoe drukker hoe beter, mij konden ze de kop niet gek maken. 
​
Gedachten zijn geen feiten, gun jezelf het open en bewust aanwezig zijn in het hier en nu, wees mild voor jezelf, accepteren, loslaten, niet streven en nog een aantal van dit soort belangrijke uitgangspunten in de mindfulness deel ik altijd graag in mijn mindfulness trainingen met mijn deelnemers.

En daar zit je dan. Een heerlijke rustperiode tussen twee banen. Ideaal om helemaal vrij te komen van hectiek, te ontspannen, volop bewust aanwezig te zijn en te genieten in het hier en nu. Toch? 

De werkelijkheid blijkt anders. Het hier en nu is één grote leegte en hoe ik ook oefen, mediteer, wandel, loslaten blijkt een diepe mindfulness oefening. En dan de grote stilte die ontstaat, als je niet echt meer bij je eerdere werk hoort en betrokken bent, maar ook nog niet je focus en betrokkenheid bij je nieuwe werk. Het voelt als een enorm interbellum waar elementen als niet streven, loslaten, accepteren als een nijdige storm in mijn hoofd rondtollen. Zijn ze me vergeten? Doe ik er niet meer toe? Hoe maak ik contact bij mijn nieuwe collega’s? Zitten die wel op mij te wachten? Tja, dan maar weer een extra oefening “gedachten zijn geen feiten”. Zo vaak met deelnemers doorgenomen, maar hoe doe je dat met jezelf? Pffff.

Ja, daar zit je dan. Storm in het hoofd, onvoldoende contact met het lijf, niet gebalanceerde emoties en boos op alles en iedereen en vooral mijzelf dat ik niet eens kan genieten van deze bijzondere tijd tussen twee banen in. Als ik het op de keper beschouw eigenlijk een ideale om als deelnemer in een mindfulness training deel te nemen. Maar ik eh... was toch de “leraar” en niet de “leerling”?

Tot ik, zo halverwege mijn interbellum met opruimwoede ineens een boekje in mijn handen krijg van waaruit ik vaak citaten heb gebruikt in mijn trainingen. Mijn oog valt op het citaat: “Laat achter je wat was; Laat gaan wat moet; Laat zijn wat is”. 

​Ineens voel ik mildheid over mijzelf heen komen. Natuurlijk mag een afscheid pijn doen. Natuurlijk mag het wegvallen van dagelijkse drukte ongemakkelijk voelen. Natuurlijk mag ik genieten van het bijzondere interbellum waar ik in zit. Het is wat het is. Ik glimlach naar mijzelf in de spiegel. Gelukkig, ik ben ook maar een mens. En tja, mindfulness is een vaardigheid die je je leven lang kan en mag beoefenen. Ik ben dankbaar dat ik de handvaten om hiermee om te gaan geleerd heb en kan toepassen!

---